14 lutego 2009, 21:45
Każdy z nas przybiera maskę, maskę, która odpowiada na daną chwilę. Maskujemy się, aby nie pokazać swojego prawdziwego ja. Ale co daje nam w rzeczywistości maska? Szczęście, ulgę, święty spokój przed odpowiadaniem na trudne pytania… a tak naprawdę ukrywa nasz ból, nasze myśli, których sami nie umiemy poukładać.
Moją maską jest przybieranie dobrej miny do złej gry. Każdy się pyta jak tam na studiach, jak samopoczucie? I co może mam każdemu mówić, że prawdopodobnie nie zaliczę I semestru na studiach, że tęsknię za facetem, który mnie rzucił a do faceta, z którym obecnie jestem nie mam pojęcia, co czuję. Po co? Aby dołować wszystkich w koło i słyszeć słowa pocieszenia, że wszystko będzie dobrze, choć ja wiem, że nie będzie?
Ale wiem, że muszę mówić nawet samej sobie, że BĘDZIE DOBRZE, musi być. Mówiąc słowami innej blogowiczki (Kolejny-dzien) „Kto da rade jak nie my”